Piet kump d'n Hook binnen, ’n bietje wit um de neus, en vrug zien kameröj:
"Hoe groeët is unne pinguin eigelijk?”
Och, zei Thei, “zoe-iets ongevaer” en wees zòwát unne mèter aan.
“Verrek”, zei Piet, “dán heb ik net un begie~n umgereje.”
Leej haj unnen hoeëp zand in zienen ho~f liggen en wooj dae weg hebbe. Wát zal ik doa ’s mei doon, vroog ie aan Hay, zienem buurman.
“Wette wát”, zei Hay, “weej graven ’n gát en goeëien ’t doa in.”
“Prima idee!”, zei Leej, en ze pakte allebei ’n schup en begoossen te spaje, en toen ’t gát groeët genóg waas goeide ze d’n hoeëp zand d’r in: kloar!
Má toen Hay achter zich keek, schrók ie en zei:” verrek, wát is dat? Nou leet doa nòg unnen hoeëp zand.”
“Zidde wál”, zei Leej, “ik hay ok al wille zegge, weej hajjen eigelijk twieë gátter mótte grave.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten