Ik kan ze me allebei nog vaag herinneren. Ik weet niet waar ze woonden en wat ze deden voor de kost, maar ik zie Sjang nog te voet over de Hombergerweg naar het dorp lopen. Grit heb ik wel eens op de kermis gezien, in de de schommel (de schuutjes). Hun echte naam was Lichtenveld, maar iedereen noemde ze Nulle Sjang en Nulle Grit.
Het was de ochtend van 10 mei 1940, het zou een mooie warme zomerdag worden. Sjang had een stukje grond aan de Maas en was vroeg opgestaan om daar te gaan schoffelen. Dat was een slecht idee, want de Duitsers hadden besloten om net op die dag de Maas over te steken en Nederland binnen te vallen.Toen Sjang op zijn fiets in het dorp aankwam, op weg naar de Maas, floten de kogels en granaten door de lucht en de mensen riepen: "Sjang, got má noa hoe-s, ut is oerlog!" Maar daar had Sjang geen boodschap aan, hij fietste gewoon door en riep terug: "Ze hebbe meej niks gezè~t!"
Of dat waar gebeurd is kan ik niet garanderen; ik ben er niet bij geweest want ik ben pas twee jaar na de oorlog geboren.
Het volgende verhaal kan ik wel garanderen, namelijk dat het niet waar is.
Het huisje van Sjang en Grit had maar één kamer en daar woonden en sliepen ze samen met hun hond en hun kippen. Op een dag kochten ze een varkentje en dat beestje moest dus ook samen met hen in die ene kamer wonen. “Stinkt dát nì te erg, geej samen met dát vérke in hoe-s?”, vroegen de buren. “Och”, zei Grit, “doa mót ie maar aan wenne.”
En dan heb ik nog uit betrouwbare bron het verhaal van Grit die met de kermis in de zweefcaroussel zat en dol geworden van de hoogte en de snelheid van pure opwinding de controle over haar sluitspieren verloor en al haar sappen liet lopen, de bruine en de gele, en vanuit de hoogte over de kermisbezoekers uitsproeide.
Als jullie nog moeten eten: eet smakelijk.
2 opmerkingen:
Hey hey, waat is dat allemoal vur en geroddel ovver mien vrouw??
Van Henk Hendrix kreeg ik de volgende reactie:
Van vroeger herinner ik me niet dat Nölle Grit het zo bont heeft gemaakt in de schuutjes en van Sjang weet ik zeker dat hij geen land had aan de Maas. Wat ze wel zeker hadden was armoe. Sjang was gehandicapt wat zijn gezichtsvermogen betreft. Hij droeg altijd een bril met zo goed als zwarte glazen. Hij verdiende de kost met eenvoudig handwerk. In 1939-1940 werkte hij voor Defensie. Langs de Maas waren zoals je weet betonnen kazematten gebouwd. Die moesten verbonden worden door loopgraven waarlangs prikkeldraad werd gespannen. Dat werk is nooit klaargekomen. Dat lag niet aan Sjang maar aan de Duitsers, die kwamen veel te gauw. Op 10 mei ging hij op de gewone tijd naar zijn verdedigingswerken. Wie hem toeriep "Goj mà nao hoeës Sjang, 't is oerlog" weet ik niet, maar dat hij terugriep " ze hebbe meej niks gezaed " en doorliep wordt door iedereen bevestigd.
In de oorlog was alles op de bon. Of Nölle Grit geen textielbonnen had omdat bonnen ook verkocht konden worden weet ik niet maar het zou me niet verbazen. Wat je in die tijd wel had was kippenvoer in witte linnen zakken. Er stond op: P.Sluijs Ochtendvoer en een prachtig gekleurde hanenkop. Van zo'n linnen zak had Grit een onderbroek gemaakt. Die hanenkop zat in het kruis, daar zijn getuigen van, want als ze tijdens de kermis in de schuutjes zat en de wind meehielp kon je dat secuur zien.
Zo, dat hebben we weer even rechtgezet. Mijn excuses aan Sjang en Grit
Een reactie posten