Lei Achten - 1

Via facebook ontving ik het droevige nieuws dat Lei Achten op 22 april in Banholt overleden is, 90 jaar oud. Lei en zijn vrouw Sien zijn in 1970 uit Lottum vertrokken. Daarna heb ik hem nooit meer gezien, maar hij is me altijd in herinnering gebleven als een markante Lottummer, altijd vol humor. Hij was elektricien en hij en Sien hadden aan de Markt een winkel met elektrische artikelen en apparaten.

In 2010 hebben Chrit Peeters en filmclub Le Tabouret hem thuis in Banholt opgezocht en geïnterviewd en in dat interview legde hij de achtergronden van zijn vertrek uit. Het kwam er op neer dat het niet goed ging met zijn zaak en hij besloot daarom om eens heel wat anders te gaan doen. Hij werd kastelein en huurde een café in Banholt, Zuid Limburg.

Een paar jaar geleden heeft Frans Gommans me eens 13 pagina’s met aantekeningen en jeugdherinneringen van Lei gegeven . Ik heb daar nooit eerder wat mee gedaan, maar dit is een goede aanleiding om een paar van zijn herinneringen eens op mijn blog te zetten.

Lei, derde van rechts, in "De Zwaan" van Keiren.

Hier komen er alvast een paar. Meer volgt.

Wanneer vader of moeder jarig waren kregen we een plats, een groot rond krentebrood, waarvan elke dag behalve vrijdags (vasten en onthouding) een schijf werd afgesneden en dan kregen we 14 dagen lang elk dag een klein stukje plats.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De Rozenfeesten waren op de Markt en er werd alleen wijn gedronken door de grote Kwekers met genodigden en de upper-ten van Lottum en Grubbenvorst.

De hele markt was dan twee meter hoog afgezet met jute, maar s'avonds bij het eerste elektrische licht stonden vrouw Achten, vrouw Broekmans, vrouw Keltjens en vrouw Gommans naast elkaar op keukenstoelen naar al dat schoons te kijken, vooral naar de wijndrinkers.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pastoor zijn eerste spoeltoilet.

Het water kwam uit de grondpomp met drukketel. Lies, de dienstbode, mager als een lat en ook zo lang, zat op de tweede dag voor de grote boodschap op de wc, maar zakte met haar smalle heupen door de bril en zat klem.

Wat nu gedaan? Voorzichtig riep ze de pastoor die voor de deur van de wc bleef staan.

“Wat is er Lies?”

“Ik zit vast, maar hier hangt een kettinkje, mag ik me daaraan optrekken?”

“Natuurlijk” zei pastoor, “daar zal dat ding toch wel voor bedoeld zijn.”

Lies trekt aan het kettinkje en krijgt een hele guts water langs haar billen.

Een gil: “och,och pastoor, ik geloof dat me de blaas is geknapt.”

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

In 1940 brak de oorlog uit. We hadden een benzine pomp van de Koninklijke Shell Maatschappij, een tank van 1000 liter en de pomp was handbediend.

Op 10 mei kwamen alle militaire voertuigen in alle vroegte, om 4uur ‘s morgens, bij ons

tanken. Het leger mocht alleen tanken bij ons vanwege dat koninklijke van Shell. Een tiental soldaten had hun eigen auto en die gaven briefjes af waarmee we later naar het gemeentehuis gingen voor geld.

Toen de laatste wagens vertrokken was onze tank leeg en kwamen de eerste Duitsers al over de Maas.

Nulle Sjang, Jan Lichteveld, liep over Borgraafsdijk naar de Borggraaf om daar te gaan werken. Iemand zag hem lopen en riep “Sjang got ma noa hoes, ‘t is oerlog.”

“Ik ni, zei Sjang, ze hebben meej niks gezèt.”