Nostalgie

Wat is een mensenleven? Je wordt geboren en je gaat een keer dood. En als het een beetje meezit dan zitten daar een jaar of tachtig tussenin waarin je kleutert, naar school gaat, werkt, trouwt, een huis koopt, kinderen krijgt en opvoedt, kortom, waarin je het druk druk druk hebt en de tijd voorbij raast. En dan komt er een moment waarop je je met schrik realiseert dat je jeugd echt, definitief voorbij is, dat je dik over de helft bent en gegarandeerd meer verleden hebt om op terug te kijken dan toekomst om naar uit te zien.

Je gaat nadenken over wat je gedaan hebt met je leven, verloren liefdes, gemiste kansen, wat er allemaal gebeurd is met je, met je familie, je dorp, je land, de wereld, het universum. Nou, met dat laatste niet veel, voor de sterren en planeten maken die paar jaar geen zak uit.

Maar onze mensenwereld is ingrijpend veranderd sinds de tweede wereldoorlog en je realiseert je ineens wat er allemaal niet meer is. Je gaat terugdenken aan je jeugd, aan de mensen die er niet meer zijn, de gebouwen die verdwenen zijn, de gebruiken die zijn afgeschaft. Je idealiseert die tijd, je praat, tot verveling van je omgeving, steeds meer over vroeger. Kortom, je bent een beetje een oud mannetje (of vrouwtje) geworden met heimwee naar de goede oude tijd. Dat gevoel, dat verlangen naar vroeger, het treuren over wat er niet meer is, heet nostalgie. Er zijn tientallen websites, radio- en TV programma’s over nostalgie dus er schijnen nogal wat mensen met dat gevoel rond te lopen.

En wat doe je met dat gevoel? De een gaat zijn jeugdherinneringen opschrijven in een blog, de ander bouwt de molen terug die in de oorlog gesneuveld is en een derde gaat oude foto’s verzamelen en uitgeven in boeken.

Met die fotoverzamelaar bedoel ik Frans Gommans natuurlijk. Hij is van hetzelfde bouwjaar als ik, 1947. We hebben in dezelfde klas gezeten op dezelfde school, de RK Lagere Jongenschool aan de Horsterdijk. Maar hij heeft daar blijkbaar beter opgelet en meer geleerd dan ik, want hij heeft een groot bedrijf opgebouwd en is een successvol zakenman geworden die het zich al jaren kan permitteren om op zijn lauweren te rusten. En ik: een ambtenaartje dat tot zijn 65ste hard moet blijven werken.

Frans en ik kregen onafhankelijk van elkaar in dezelfde periode zo’n beetje hetzelfde idee: het verleden van Lottum vastleggen. Ik begon aan mijn blog en Frans z’n hobby resulteerde vorig jaar in Fotoboek Lottum 1, een leuke, interessante verzameling foto’s van Lottumse mensen en gebouwen. Momenteel werkt hij aan deel 2, dat uit zal komen tijdens het Rozenfeest van 2010. En daarna komen nog de delen 3 en 4 aan de beurt. Het mooie van Frans zijn hobby is dat het geld oplevert. Niet voor hemzelf, hij doet het allemaal gratis, maar voor het goede doel: de Houthuizer Molen.

Ik weet niet wie dat bedacht heeft, het weer opbouwen van die molen, (Piet Coenders?) en wie daar allemaal aan meegewerkt hebben, maar dat was een prachtig initiatief met een fantastisch eindresultaat. Petje af voor de stichting en voor de hele Lottumse gemeenschap!!!

Informatie over de fotoboeken is bij Frans te krijgen via fotoboeklottum@gmail.com en ik dring er bij alle Lottumers en ex-Lottumers op aan: trek die portemonnee en koop die boeken, alle vier!! Voor de Molen, voor Houthuizen, voor Lottum, voor Limburg, voor het vaderland, maar vooral voor je eigen genoegen, om er doorheen te bladeren en met plezier terug te kijken naar die goede oude tijd.

Af en toe tenminste, niet te vaak. Niet vergeten dat het toen ook niet elke dag kermis was maar meestal hard werken, armoe, afzien. Kijk vooruit, blijf actief, het leven gaat door. Maak er een feest van. Geniet. Zolang het kan. Elke dag.

De Houthuizer molen in juli 2009. Alsof hij nooit is weggeweest.