Margarine en zo

Zaalig neejjoar

Trek de kat aan de hoar

Trek d'n hónd aan de stárt

Daan ziede merge pikzwart.

Dat versje zegden wij vroeger op op nieuwjaarsdag. De achtergrond van die laatste regel heb ik nooit goed begrepen. Het slaat nergens op (het slaat als een l&l in een bord soep zeiden we in dienst), maar de dichter kon waarschijnlijk niets anders verzinnen dat rijmde op stárt. En 't rijmt niet eens. In de Melderse wel, daar zeggen ze zwárt, maar in Lottum noemen we dat gewoon zwart.

Márt rijmt wel op stárt: "Daan winde doe~zend gulde in Márt", had bv gekund, of "Daan vinde enne pot met gold in Márt".

Dezer dagen viel me ineens weer een gebeurtenis in uit 1957 of zo. Niets schokkends op wereldschaal, maar voor een tienjarige jongen toch wel een van de hoogtepunten van het jaar: een filmvoorstelling in de harmoniezaal. In een tijd toen er nog geen TV, video, DVD bestond en ik nog nooit van een bioscoop had gehoord.

Een film! Daar kon je in 1957 een kind net zo blij mee maken als die verwende apen van nu met een bezoek aan Disneyland Parijs.

Wat was het geval? Er kwam een nieuw margarinemerk op de markt, gelanceerd met een gigantische reclamecampagne. Op elk pakje zat een bonnetje dat je uit kon knippen en op een kaart plakken en een volle kaart gaf je toegang tot de filmvoorstelling in de harmoniezaal.

Toen wisten de reclamemakers blijbaar ook al dat je het beste de kinderen kunt inschakelen om de ouders over de streep te trekken. Er zal wat afgezeurd en gezanikt zijn in Lottum, in die tijd. Bij ons met succes: mijn moeder kocht een hele doos van die smurrie zodat we allemaal naar de film konden. En zo zal het bij de meeste families wel zijn gegaan want op de dag van de voorstelling zat de hele Lottumse jeugd vol verwachting in de harmoniezaal. Een zwart-wit film was het en ik meen dat een hond de hoofdrol speelde, een Duitse herder, maar dat weet ik niet meer zeker. Ik weet ook niet meer hoe de margarine heette (Lisco???) en wie hem verkocht. Was het melkboer Wilmsen Ties?

Die film was een slimme reclametruc maar die werkte maar tijdelijk want toen de doos opgesmeerd en gebraden was en er geen verdere films op het programma stonden keerden wij terug naar ons huismerk, het oude vertrouwde blue band (bleu band zei iedereen) van de VIVO.

Die VIVO van mijn tante Gretha en oom Hay was, zeker nadat mijn ouders in 1961 uit Lottum vertrokken, ook een beetje mijn thuis en daarom was ik heel blij met de foto's van de binnen- en buitenkant van de winkel die Frans Gommans me deze week toestuurde.

Hay en Gretha achter de toonbank

                                          De winkel aan de markt


Frans is bezig met het tweede deel van het fotoboek over historisch Lottum en als ik het goed begrepen heb dan komen ze daar ook in te staan.


Dit kwam er even tussendoor. Volgende keer gaan we het echt hebben over het ratelen op witte donderdag.