Ik zal er eindelijk maar eens rond voor uitkomen: ik leid een dubbelleven. Al meer dan veertig jaar. Een geheim nachtleven. Zó geheim dat niemand er iets van af weet. Mijn buren niet, mijn vrienden niet, mijn vrouw niet en zelfs ik niet: ..................... ik wandel in mijn slaap; en doe dan van alles waar ik de volgende ochtend niets meer van af weet.
Zo kan ik vertellen hoe ex-tante Mia me 's nachts een keer op het dak vond; of hoe oom Harry Jonkers me 's nachts een keer bijna op mijn kop sloeg omdat hij dacht dat ik een inbreker was. Tante Gretha hoorde iemand in hun slaapkamer en schudde hem zachtjes wakker: "Hay, Hay, word wakker, daar loopt iemand." Maar net toen Hay me met de nachtpot op mijn kop wou slaan kwam er een auto van de Maas af en zag hij in het licht dat ik het was. Op zoek naar de WC; in hun slaapkamerkast.
Pas geleden werd ik 's ochtends wakker met een pijnlijke, rode enkel; drie dagen mee gehompeld. Geen idee hoe ik daar aangekomen ben. Een paar dagen later stond ik op met een pijnlijke bult op mijn kop alsof iemand er met een knuppel op geslagen had.
Een paar jaar geleden had ik ook eens zo'n periode waarin ik regelmatig 's ochtends opstond met verwondingen die ik maar op één manier verklaren kan: slaapwandelen! Dat ik uit bed stap, rondloop, me stoot, val, opsta, terug in bed kruip, doorslaap en me er de volgende morgen niets meer van herinner.
"Dat kan toch niet?", zegt iedereen nu. "Dan word je toch wakker? Als je je kop tegen een muur stoot of op de grond valt?"
Ja, dat zou je wel zeggen. Normaal gesproken wel, maar ik heb wel vaker 's nachts gekke dingen gedaan waar ik me de volgende dag niets meer van kon herinneren.
In dienst bijvoorbeeld, in 1968 in Seedorf. Ik werd op een ochtend wakker en keek in de ogen van een vreemd meisje. Een foto aan de muur welteverstaan. En toen ik om me heen keek: een vreemde, lege kamer; deur op slot; raam op een kier.
Ik moet 's nachts, in mijn slaap, uit mijn stapelbed geklommen zijn, door ons raam naar buiten gekropen, door het raam van de buren (die allemaal op verlof waren) weer naar binnen, daar in het stapelbed geklommen en rustig doorgesnurkt. En god weet wat nog meer. En waarom.
Ander voorbeeld, ook in dienst, oefening op de Lüneburger Heide, 's ochtends bij het ontbijt. Een van mijn maten: "Zeg, wat moest jij vannacht eigenlijk bij ons in de tent? Je maakte ons wakker en probeerde een of andere rare mop te vertellen". "Ja, verdomd, bij ons ook!" zei een ander en toen herinnerden zich minstens tien man dat ik ’s nachts in hun tent was geweest om een mop te vertellen. In mijn slaap! Ik wist er niets van! Kon me er niets van herinneren!
Wandelen, klimmen, moppen vertellen .... wie weet wat ik 's nachts allemaal nog meer uithaal? ’n Stuk fietsen? De hond uitlaten? De tuin schoffelen? Een pilsje drinken in de kroeg? Een bank overvallen? De buurvrouw een beurt geven?
In dat laatste geval praat je natuurlijk niet meer over wandelen. Maar dat zou wel die kneuzingen en bulten verklaren: de buurman.
Zou je wettelijk aansprakelijk zijn voor wat je in je slaap doet? Ik denk van niet. Ik zit er over te denken om bij de dokter een slaapwandelbewijs af te halen en dan kan ik voortaan alles uitvreten wat ik wil. Altijd een excuus: sorry, ik kon er niks aan doen. Ik sliep.
De enige andere verklaring die ik voor die verwondingen kan bedenken is dat ik 's nachts even afgehaald word door aliens. Of heeft iemand nog een ander idee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten